Coś mi się wydaje, że dzisiejszy twór lekki nie będzie. Czasem jednak muszę pokomplikować czytelnikom życie.
Spadające gwiazdy majowych nocy pachną zmysłami, inspirują do spacerów w pościeli, które dają siłę i oczyszczają z nerwów, męczących myśli i zła tego świata.
Nie narzekam na brak kilku elementów, nie pragnę, by codzienność nabrała kształtu zgodnego z moją próżnością, bo doskonałość wydaje się tylko przekleństwem. Lubię dążyć, lecz nie za wszelką cenę; wolę oddać się teraźniejszości, która odnosi większe sukcesy. Oglądając się za siebie nie widzimy jak wpadamy w przepaść, a biegnąc tracimy oddech, który jest esencją życia. I może nie odkryłam złotego środka, ale znalazłam tutaj swoje miejsce bez przepaści i straconego oddechu.
Teraz słuchając ciszy wspominam oczy, z których czerpię nagrodę do bycia bardziej oglądaną, poczucia się lepszą, zmysłową i uśmiechniętą. A jeśli to złudzenia, to mogę być wariatką - nikt by się specjalnie nie zdziwił!
I ciach bajera. Mogłabym pisać bez końca, a przecież wirtualnych istot uśpić nie chcę. Nic konkretnego nie wydumałam, a mimo to słowa płyną i wydają się nie zatrzymywać...
Pokój i wolność.
